Σήμερα στη Δύση έχουμε ανάγει τον Άρη σε αυτόν που διεκδικεί και κατακτά και την Αφροδίτη σε παθητικό ρόλο, που αποδέχεται ή απορρίπτει. Αυτό όμως είναι μία λογική που κληρονομήσαμε από τους Ρωμαίους, που λάτρεψαν τον Άρη (Mars), μέσω του πολέμου, του ιμπεριαλισμού και της κατάκτησης.
Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ο Άρης δε θεωρούνταν σημαντικός, άλλα άφρων, που έφερνε την καταστροφή και τη διάλυση και γενικώς προκαλούσε μόνο καταστροφές. Η Αφροδίτη ήταν η δύναμη εκείνη που μπορούσε να τον εξευμενίσει και να τον εξευγενίσει. Ήταν σαν την ώριμη μεγάλη αδελφή που βάζει σε τάξη τον μικρό φασαρία, σαν την εταίρα που στα λιμάνια της Κύπρου σαγήνευε τους Πειρατές για να γλιτώσει το νησί τις αρπαγές και τις ληστείες.
Η Αφροδίτη ήταν αυτή που σκεφτόταν, που είχε μυαλό, ενώ ο Άρης κοίταζε μόνο τις ανάγκες του κι από μυαλό "κουκούτσι". Στη συνέχεια βεβαίως η επικράτηση της "τάξης" των Ρωμαίων έδωσε και επικράτηση του Άρη, του στρατού, των αξιωματικών, και όλων αυτών που έβλεπαν την ομορφιά ως απόσπαση από τη φιλοδοξία τους.
Στο σημερινό κόσμο ο Άρης θα ήταν ο εργασιομανής (έξαρση στον Αιγόκερω και χαρά στον 6ο οίκο κατά την παραδοσιακή) που δε θέλει να αποσπάται από τη γυναίκα του που θέλει συνέχεια έρωτα.
Βεβαίως η διάσταση του Άρη-Κριού είναι αυτή που επικράτησε τελικά στη δυτική αστρολογία, όμως καλό είναι να θυμόμαστε ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι.
Για όσους έχετε ασχοληθεί με εσωτερική αστρολογία, θυμηθείτε ότι ο Άρης κυβερνά το κατώτερο αστρικό, δηλαδή τις χωριστικές επιθυμίες, που - ευτυχώς για μας - έχουν την τάση να πολεμούν μεταξύ τους, αντί να ενώνονται. Έτσι το κακό μακροπρόθεσμα διαλύεται από μόνο του και δε χρειάζεται να του αντιστέκεσαι (εκτός αν όπως λέει η Ντιόν Φόρτσιουν θες να επιτελέσεις κάποιο έργο).
Η Αφροδίτη όμως έχει ενδιαφέρον να ιδωθεί και πολιτιστικά. Όπως στην αρχαία Ρώμη υπήρχε διχασμός και από τη μία "αηδία" για τους ηδονιστές Έλληνες και από την άλλη θαυμασμός (απεικονίζοντας και τα συναισθήματα του άντρα, που η μία πλευρά του ελκύεται από τη γυναίκα και η άλλη τη θεωρεί κίνδυνο για την ανεξαρτησία του), έτσι και σήμερα η νεοσυντηρητική Αμερική θεωρεί τους Ευρωπαίους "ηθικά εκπεσόντες" με πρωταγωνιστές τους Γάλλους.
Τους Γάλλους που δεν είναι τυχαίο, ότι μεγαλύτερη ηρωίδα τους είναι γυναίκα, η Ζαν Ντ' Αρκ.
Προσοχή, λοιπόν, όταν διαβάζουμε τα αρχέτυπα, γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο, κι όλα έχουν από πίσω τους ιστορία, κατάκτηση και αίμα για να επιβληθούν ιδεολογίες και απόψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου