Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ - ΜΙΑ ΣΥΝΟΨΗ

 Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ - ΜΙΑ ΣΥΝΟΨΗ

Στην εξελικτική του αστρολογία ο Τζεφ Γκρην προτείνει μία κλίμακα αναγνώρισης του επιπέδου ωρίμανσης που έχει η συνείδηση κάποιου, ένα τρόπο να μετράμε τον εαυτό μας στην ουσία και να αναγνωρίζουμε σε ποιο σκαλί βρισκόμαστε στη σκάλα της πνευματικής ανάπτυξης.

Στο πρώτο επίπεδο θα βρει κανείς μας λέει μία μειοψηφία ανθρώπων που πασχίζουν ακόμα να σκεφτούν σωστά ως άνθρωποι, άνθρωποι με διανοητικές ίσως αδυναμίες ή ιδιαιτερότητες, που συχνά γίνονται για μας παράδειγμα της προσπάθειας και της δύναμης που απαιτείται για να είσαι άνθρωπος. Αυτοί οι άνθρωποι είναι η μειοψηφία ωστόσο και δεν ασχολείται ιδιαίτερα με αυτούς, ίσως και από σεβασμό στις ιδιαιτερότητες τους, και την προσπάθεια τους να εισέλθουν πνευματικά στο ανθρώπινο πεδίο.

Στο δεύτερο επίπεδο που το ονομάζει το επίπεδο της συναίνεσης ή το επίπεδο της συμμόρφωσης έχουμε την πλειοψηφία των ανθρώπων, κάπου το 70% που είμαστε και οι περισσότεροι και στο οποίο οι άνθρωποι έχουν μάθει να αναγνωρίζουν αυθεντίες και να μη σκέφτονται τόσο μόνοι τους, όσο να δέχονται και να αναγνωρίζουν ως σωστό, αυτό που υποδεικνύουν οι διάφοροι ειδικοί, είτε είναι αυτοί γιατροί, επιστήμονες ή ότι άλλο. Το επίπεδο αυτό έχει τρεις υποδιαιρέσεις, την πρώτη του ανθρώπου που κάνει αυτό που τον έχουν αναθρέψει χωρίς ερωτήσεις, την δεύτερη που ο άνθρωπος αποκτά φιλοδοξίες, συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους και μπαίνει στην προσπάθεια να γίνει καλύτερος από αυτούς - προσπάθεια που αν και ανταγωνιστική του δίνει διεύρυνση της συνείδησης καθώς προσπαθεί να μάθει περισσότερα για να γίνει καλύτερος.

Στην τρίτη υποδιαίρεση έχουμε τους ανθρώπους που είναι ηγέτες της κοινωνίας, ξέρουν πώς παίζεται το παιχνίδι και καθορίζουν αυτοί την ιδεολογία που είναι κυρίαρχη, έχουν όμως παράλληλα και την περιέργεια να συγκρίνουν το δικό τους κοσμοθεωρητικό σύστημα της χώρας και της κουλτούρας τους με "αντίπαλα" συστήματα άλλων θρησκειών, κρατών, πολιτισμών.

Μετά τις τρεις υποδιαιρέσεις αυτές εισερχόμαστε σε ένα νέο μεγάλο επίπεδο που είναι το επίπεδο της ατομικοποίησης. Εκεί έχουμε επίσης τρεις υποδιαιρέσεις. Στην πρώτη το άτομο, αν και εξωτερικά συνεχίζει να δρα εντός του κοινωνικού πλαισίου, εσωτερικά νιώθει πως όλα αυτά που έχει μάθει είναι ψέματα και έχει μία δική του προσωπική άποψη που όμως φοβάται να εκφράσει. Το άτομο αυτό ζει όλη του τη ζωή μία διπλή ζωή, εξωτερικά επιτυχημένος κοινωνικά και εσωτερικά να πιστεύει ότι είναι αλλοτριωμένος. Η εμπειρία του αυτή τον κάνει να πιστεύει πως η ζωή είναι όλη μια υποκρισία.

Στη δεύτερη υποδιαίρεση το άτομο κάνει την επανάσταση του, αλλά είναι ασυγκράτητο και φτάνει στο άλλο άκρο μη αναγνωρίζοντας κανενός είδους αυθεντία σε κανέναν ειδικό. Θεωρεί ότι για τα πάντα πρέπει να έχει μόνος του άμεση εμπειρία για να έχει γνώμη κανείς και δε δέχεται κανένα τρόπο απόδειξης που δε βασίζεται στην προσωπική του εμπειρία. Είναι πολύ ευαίσθητος στο να τον ταξινομούν σε κατηγορίες σκέψης γιατί θεωρεί ότι τον προβατοποιούν και κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να βρει ομοιότητες στη σκέψη του μαζί του, αυτός θα σαμποτάρει την προσπάθεια για να αποδείξει στον εαυτό του κυρίως ότι είναι μοναδικός. Αυτός γίνεται ένας αναρχικός της σκέψης, στρεφόμενος ενάντια στην κοινωνία επειδή την νιώθει σαν απειλή για την ατομικότητα του. Οι απανταχού συνομωσιολόγοι θα μπορούσαν να ανήκουν σε αυτή την κατηγορία όπως και όσοι έχουν κάποιου είδους σχέση με την αναρχία. Και γενικά όσοι επιλέγουν ένα τρόπο ζωής μακριά από το "σύστημα".

Στην τρίτη υποδιαίρεση βρίσκονται οι άνθρωποι που χωρίς να χάνουν την ατομικότητα τους, αναγνωρίζουν ότι μπορεί να υπάρχει διαλεκτική σχέση με το σύνολο σε μία σχέση δούναι και λαβείν. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι εφευρέτες, επιστήμονες τύπου Έλον Μασκ ή Αινστάιν, που παρόλο που είναι ιδιαίτεροι δεν το βλέπουν αυτό ως λόγο αντιπαράθεσης με την κοινωνία, παρά ως λόγο προσφοράς. Η κοινωνία συνήθως ωφελείται από αυτούς τους ανθρώπους, αν και αδυνατεί συχνά να τους καταλάβει.

Μετά τις τρεις υποδιαιρέσεις αυτές η συνείδηση του ατόμου εισέρχεται σε ένα τέταρτο στάδιο, το στάδιο της Πνευματικότητας. Βασικό χαρακτηριστικό αυτού του σταδίου συγκριτικά με το προηγούμενο είναι η βιωματική γνώση ύπαρξης μίας άλλης Ανώτερης Συνείδησης έξω από τη συνείδηση του ίδιου του ατόμου. Άλλοι θα την πουν αυτή τη Συνείδηση Ανώτερο Εαυτό, άλλη Ψυχή, άλλοι ο Χριστός μέσα μας, άλλοι Θεό, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι το άτομο βιωματικά γνωρίζει και επικοινωνία με μία άλλη Ανώτερη Νοημοσύνη έξω από τη δική του. Η βίωση και μόνο αυτής της εμπειρίας αλλάζει την ροή της Συνείδησης του ατόμου και το μεταμορφώνει. Κι εδώ η μεταμόρφωση του περνά από τρία διαφορετικά στάδια.

Στην πρώτη υποδιαίρεση το άτομο νιώθει δέος μπροστά στη Νοημοσύνη που βρίσκεται μπροστά του, νιώθει απέραντη ταπεινότητα, αλλά και αδυναμία συνάμα να εκφράσει και να εκπροσωπήσει κατ' οιονδήποτε τρόπο αυτή τη Νοημοσύνη στον έξω κόσμο. Νιώθει "πολύ μικρός" για να κάνει οτιδήποτε εξ' ονόματος αυτής της νοημοσύνης. Αυτό έχει σα συνέπεια συχνά το άτομο αυτό να μην κάνει τίποτα στη ζωή του πρακτικά στον πνευματικό χώρο, γιατί πιστεύει ότι δεν αξίζει.

Στη δεύτερη υποδιαίρεση πάμε στο αντίθετο άκρο και το άτομο θεωρεί ότι έχει απευθείας σύνδεση με το Θείο κι ότι εκπροσωπεί την Νοημοσύνη αυτή και πέραν του βαθμού που πραγματικά το κάνει. Επίσης θεωρεί ότι η επιτυχία του οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον εαυτό του και στο τι είναι ο ίδιος ικανός να κάνει. Η γνώση που δίνει συχνά ξεχνά ότι είναι κάτι που του δόθηκε και αρχίζει και πιστεύει ότι ο ίδιος είναι ο δάσκαλος παρά ο διαμεσολαβητής. 

Και στην τρίτη υποδιαίρεση έχουμε το άτομο που αναγνωρίζει ότι όλα είναι στιγμές τελικά και ότι αυτό που μπορεί να κάνει αυτός θα μπορούσε να το κάνει οποιοσδήποτε. Ότι έχει ένα ρόλο σημαντικό, αλλά δεν είναι αναντικατάστατος και δεν ενδιαφέρεται επίσης για προσωπική επιβράβευση γι' αυτό που κάνει. Το αστείο εδώ είναι οι αντιδράσεις των τρίτων, οι οποίοι μην μπορώντας να καταλάβουν την έλλειψη προσωπικού κινήτρου του ατόμου αυτού, του "φοράνε" επάνω του όλες τις προβολές τους και άλλοι νομίζουν ότι το κάνει για τη δόξα, άλλοι για τα λεφτά, άλλοι γιατί κάποιος τον επηρεάζει και χιλιάδες άλλοι λόγοι που του αποδίδουν απλά και μόνο γιατί δεν τον καταλαβαίνουν. Το άτομο στο στάδιο αυτό συνειδητοποιεί την παροδική του σχέση με τη ζωή, την Νοημοσύνη, το σύμπαν και τη σχέση κύματος και θάλασσας που κατά αναλογία έχει η δική του ιδιαίτερη συνείδηση σε σχέση με τη Συνείδηση του Όλου.

Στην κλίμακα αυτή καθένας από μας έχει μία θέση που μπορεί να αλλάζει στη διάρκεια της ζωής μας λίγο πάνω λίγο κάτω, προσπαθώντας να ισορροπήσει σε κάποιο επίπεδο μεταξύ επιπέδων ή υποδιαιρέσεων αυτών. Άσχετα αν συμφωνεί ή δε συμφωνεί κανείς με αυτή την προσέγγιση είναι ενδιαφέρον να την έχει σαν πυξίδα γιατί είναι ένα κλειδί κατανόησης γιατί κάποιοι άνθρωποι επηρεάζονται π.χ. περισσότερο από τη μαζική συνείδηση και κάποιοι όχι, κάποιοι είναι πιο επιρρεπείς στη συμμόρφωση και κάποιοι όχι, κάποιοι πιο επιρρεπείς στην αντιδραστικότητα και κάποιοι όχι.

Προφανώς δεν είναι μια τελειωμένη προσέγγιση αυτή και με την δική του ενατένιση καθένας μπορεί να συμπληρώσει εκφάνσεις και εκδηλώσεις των διαφόρων συνειδήσεων στην κλίμακα που μπορεί να κατανοήσει και να αποτελέσει εργαλείο για τη δική του προσωπική ανάπτυξη και συνειδησιακή ωρίμανση.