Η λογική των όψεων στην αρχαία ελληνιστική αστρολογία είναι διαφορετική από την δική μας τη σύγχρονη.
Καταρχήν οι πλανήτες θεωρούνταν ότι έκαναν όψη απλά και μόνο ευρισκόμενοι σε ζώδια, δεν υπήρχε δηλαδή η έννοια της ανοχής μοιρών. Υπό την έννοια αυτή δεν υπήρχαν και όψεις σε ασύμβατα ζώδια. Ένας Άρης στον Κριό έκανε τρίγωνο με έναν Ήλιο στο Λέοντα ανεξαρτήτως μοιρών, ενώ ένας Άρης στις 29 Κριού με έναν Ήλιο στις 1 της Παρθένου δεν έκανε όψη, όπως θα θεωρούσαμε σήμερα. Τη λογική αυτή έχει διατηρήσει έως σήμερα η Βεδδική Αστρολογία.
Δεύτερον όψεις θεωρούνταν μόνο τα εξάγωνα, τα τετράγωνα, τα τρίγωνα και οι αντιθέσεις. Οι λεγόμενες όψεις 30 μοιρών και 150 μοιρών δεν υπήρχαν, όπως επίσης όψη δε θεωρούνταν και η σύνοδος. Τα σημεία αυτά θεωρούνταν "τυφλά" στο χάρτη, όπως ο οδηγός που έχει τυφλά σημεία στον καθρέφτη. Έτσι όταν δύο πλανήτες είχαν τέτοιες σχετικές θέσεις, αυτό θεωρούνταν γενικά αρνητικό, το ότι "δεν έβλεπαν" ο ένας τον άλλο.
Πλανήτες σε διπλανά ζώδια θεωρούνταν ότι ήταν ανταγωνιστικά. Ο ανταγωνισμός δεν ήταν θέμα Άρη, αλλά Ερμή που στην αρχαιότητα θεωρούνταν ο τρίτος κακεργέτης μετά τον Άρη και τον Κρόνο. Προκαλούσε ανταγωνισμούς και διαφωνίες.
Οι πλανήτες σε σχετικές θέσεις 150 μοιρών θεωρούνταν ότι εμπόδιζαν ο ένας τον άλλο, σαν ο ένας να λειτουργούσε ως Κρόνος του άλλου.
Ερμηνεύοντας τις όψεις δύο πλανητών, πάντα κοιτούσε ο αστρολόγος προς τη φορά του ζωδιακού για να κάνει την ερμηνεία. Π.χ. η Αφροδίτη στους Διδύμους έκανε τρίγωνο με τον Άρη στον Ζυγό. Αυτό σήμαινε ότι η Αφροδίτη στην πορεία της στο ζωδιακό θα συναντούσε τον Άρη. Ο Άρης δεν υπήρχε περίπτωση να κοιτάξει προς τα πίσω προς την Αφροδίτη, οι όψεις ερμηνεύονταν πάντα κοιτάζοντας προς τα μπροστά, τι θα συναντήσει δηλαδή στο δρόμο του ο πλανήτης.
Πηγή: Allan White, Εισαγωγή στην Ελληνιστική Αστρολογία
Καταρχήν οι πλανήτες θεωρούνταν ότι έκαναν όψη απλά και μόνο ευρισκόμενοι σε ζώδια, δεν υπήρχε δηλαδή η έννοια της ανοχής μοιρών. Υπό την έννοια αυτή δεν υπήρχαν και όψεις σε ασύμβατα ζώδια. Ένας Άρης στον Κριό έκανε τρίγωνο με έναν Ήλιο στο Λέοντα ανεξαρτήτως μοιρών, ενώ ένας Άρης στις 29 Κριού με έναν Ήλιο στις 1 της Παρθένου δεν έκανε όψη, όπως θα θεωρούσαμε σήμερα. Τη λογική αυτή έχει διατηρήσει έως σήμερα η Βεδδική Αστρολογία.
Δεύτερον όψεις θεωρούνταν μόνο τα εξάγωνα, τα τετράγωνα, τα τρίγωνα και οι αντιθέσεις. Οι λεγόμενες όψεις 30 μοιρών και 150 μοιρών δεν υπήρχαν, όπως επίσης όψη δε θεωρούνταν και η σύνοδος. Τα σημεία αυτά θεωρούνταν "τυφλά" στο χάρτη, όπως ο οδηγός που έχει τυφλά σημεία στον καθρέφτη. Έτσι όταν δύο πλανήτες είχαν τέτοιες σχετικές θέσεις, αυτό θεωρούνταν γενικά αρνητικό, το ότι "δεν έβλεπαν" ο ένας τον άλλο.
Πλανήτες σε διπλανά ζώδια θεωρούνταν ότι ήταν ανταγωνιστικά. Ο ανταγωνισμός δεν ήταν θέμα Άρη, αλλά Ερμή που στην αρχαιότητα θεωρούνταν ο τρίτος κακεργέτης μετά τον Άρη και τον Κρόνο. Προκαλούσε ανταγωνισμούς και διαφωνίες.
Οι πλανήτες σε σχετικές θέσεις 150 μοιρών θεωρούνταν ότι εμπόδιζαν ο ένας τον άλλο, σαν ο ένας να λειτουργούσε ως Κρόνος του άλλου.
Ερμηνεύοντας τις όψεις δύο πλανητών, πάντα κοιτούσε ο αστρολόγος προς τη φορά του ζωδιακού για να κάνει την ερμηνεία. Π.χ. η Αφροδίτη στους Διδύμους έκανε τρίγωνο με τον Άρη στον Ζυγό. Αυτό σήμαινε ότι η Αφροδίτη στην πορεία της στο ζωδιακό θα συναντούσε τον Άρη. Ο Άρης δεν υπήρχε περίπτωση να κοιτάξει προς τα πίσω προς την Αφροδίτη, οι όψεις ερμηνεύονταν πάντα κοιτάζοντας προς τα μπροστά, τι θα συναντήσει δηλαδή στο δρόμο του ο πλανήτης.
Πηγή: Allan White, Εισαγωγή στην Ελληνιστική Αστρολογία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου